Japoński mistrz drzeworytu Katsusika Hokusai w ciągu dwóch lat (1830-32) stworzył „36 widoków Góry Fuji”. Trzy lata później opublikował kolejną, odnoszącą się do tego samego motywu tekę drzeworytów – tym razem zbiór liczył 100 „Widoków”. Nie identyfikuję się zupełnie ze stylistyką sztuki Wschodu. Nadzwyczaj bliski jest mi natomiast stan uważności i skupienia, jaki musiał towarzyszyć człowiekowi, który dzień w dzień, godzina po godzinie (tak sobie to wyobrażam) chłonął jeden wybrany kawałek rzeczywistości.
Moją Górą Fuji są najbliższe okolice domu, w którym mieszkam. Jestem wyznawczynią sztuki patrzenia: gapienia się, przyglądania, wchłaniania, nasycania, zatrzymywania się i skupienia. Przyglądam się z pasją i zaangażowaniem wszystkiemu: grudzie ziemi, wodzie w kałuży, kamykowi, roślinom, okładce książki, strukturze papieru. Ten sposób patrzenia i poświęcany mu czas poczytuję sobie za wyjątkowy luksus w kontekście dominacji pospiesznie zapośredniczonego obrazu świata, z którym wszyscy obcujemy na co dzień. Rezultatem są szybkie notatki – akwarele, czasem rysunki. Zdarza się (zbyt rzadko), że przez dłuższy okres robię je codziennie – stąd „365 widoków”. Powstały ich setki. Niektóre traktuję jako skończone prace, inne – jako bardzo pobieżne szkice. Czasem bywają punktem wyjścia do tego, co potem pojawia się na płótnach.
